Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Duo Reges: constructio interrete. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Ut pulsi recurrant? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Suo genere perveniant ad extremum; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Quibus rebus intellegitur nec timiditatem ignaviamque
vituperari nec fortitudinem patientiamque laudari suo
nomine, sed illas reici, quia dolorem pariant, has optari,
quia voluptatem.

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates
repellant.

Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Memini vero, inquam;: Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest.
Bork: Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.
Bork: Eaedem res maneant alio modo.
Bork: Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.

Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?
Beatus sibi videtur esse moriens.
Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.
Venit ad extremum;

Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;
Quid sequatur, quid repugnet, vident.
Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.
Quid est igitur, inquit, quod requiras?