Minime vero, inquit ille, consentit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Bork Quis Aristidem non mortuum diligit? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Immo sit sane nihil melius, inquam-nondum enim id quaero-, num propterea idem voluptas est, quod, ut ita dicam, indolentia?

• Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?
• Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?
• Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Duo Reges: constructio interrete.

Quonam, inquit, modo? Videsne quam sit magna dissensio? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quo modo autem philosophus loquitur?

At eum nihili facit;

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

Itaque fecimus.

Quippe: habes enim a rhetoribus;

Quaerimus enim finem bonorum.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Efficiens dici potest.

Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Recte dicis;

Hoc est non dividere, sed frangere.

Restatis igitur vos;

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Simus igitur contenti his.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus
amicitiis praesidii.

Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de
amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis
nullam omnino fore.

1. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.
2. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.